4/1/11

Ο ψυχασθενής της διπλανής πόρτας





Η θεραπεία ΔΕΝ είναι τιμωρία
Η ψύχωση ΔΕΝ είναι έγκλημα
Η σύνδεση της ψυχικής νόσου με τη βία αποτελεί προκατάληψη
Το άσυλο αν και οχυρό που καταρρέει, αντιστέκεται.

Τα ονόματά τους είναι Claude, Dario, Dominique, Sam, Terry...Είναι Γάλλοι, Ιταλοί ή Άγγλοι και πάσχουν από σχιζοφρένεια, ψύχωση, κατάθλιψη, εθισμό στο αλκοόλ…

Είναι οι ασθένειες της ψυχής τους λόγος για να τους απομονώσουμε; Μήπως υπάρχουν λύσεις διαφορετικές από ζουρλομανδύες, ουρλιαχτά σε απομονωμένα κελιά ή κροτάλισμα κλειδιών στους διαδρόμους; Λύσεις πιο ανθρώπινες, που να σέβονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια;

Το ντοκιμαντέρ ξετυλίγει τη ζωή ανθρώπων στην Ευρώπη που πάσχουν από ψυχικές ασθένειες περιγράφοντας ταυτόχρονα και το σύστημα ψυχιατρικής περίθαλψης στις χώρες αυτές.
Ο Dario από την Ιταλία πάσχει από σχιζοφρένεια. Απολαμβάνοντας όμως τις μεταρρυθμίσεις του ιταλικού συστήματος περίθαλψης που κατάργησε τα άσυλα, ζει μέσα στον κόσμο, με τη μόνη διαφορά ότι επισκέπτεται καθημερινά ένα μικρό κέντρο υγείας στο οποίο λαμβάνει τη θεραπεία του. Το ιταλικό ψυχιατρικό μοντέλο εξαπλώνεται σε όλη την Ευρώπη.

Ο Claude στη Γαλλία μετά από 6 χρόνια εγκλεισμού λόγω ψυχικής ασθένειας έχει γίνει πρόεδρος της ένωσης ασθενών. Στην Αγγλία η Janet θεραπεύει τις κρίσεις πανικού στο οικογενειακό της περιβάλλον με τη βοήθεια ψυχιάτρου που την επισκέπτεται στο σπίτι της. Ο Terry έχει φοβία με τους ανθρώπους και παραμένει κλεισμένος σπίτι αλλά δέχεται της υπηρεσίες ενός ατόμου που τον βγάζει βόλτα καθημερινά.

Το ντοκιμαντέρ συμμετέχει στη σειρά Health in Europe της EBU και μπορείτε επίσης να το βρείτε εδώ

3/1/11

φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα"

σημ: αγνοήστε Λαζόπουλους, φιλανθρωπίες και εταιρικές ευθύνες και κρατήστε τη στιγμή...





Αζίζ Νεσίν - Σώπα μη μιλάς (Απαγγέλει η Μαριέτα Ριάλδη)



Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή
κόψ' τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή ειναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε:
"σώπα".

Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: "εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!"

Με φιλούσε το πρώτο αγόρι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
"κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ....σώπα!"

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,
"θα βρείς το μπελά σου, σώπα".

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα"

Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά ,
ο άντρας μου ήταν τίμιος κι εργατικός και
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που του έλεγε "Σώπα".

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :
"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"
Μπορεί να μην είχαμε με δ'αύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γειτονες, μας ένωνε, όμως, το Σώπα.

Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσά μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".
και μαζευτηκαμε πολλοι
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά,φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Εύκολα, μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".

Μάθε το στη γυναίκα σου,στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν'την να σωπάσει.
Κόψ'την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς ,
χωρίς να μιλάς να λές "έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς"
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.

και δεν θα μιλάς ,
θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .

Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ'την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμησεις Κόψε τη γλώσσά σου.

Για να είσαι τουλάχιστον σωστός.
Στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψιθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λεει:
ΜΙΛΑ!....