2/7/13

με το εισιτήριο στα δόντια!

σήμερα 2 του Ιούλη, ήταν η δεύτερη μέρα εφαρμογής του νέου μέτρου για την υποχρεωτική επιβίβαση των επιβατών από την μπροστινή θύρα των λεωφορείων.
ήταν μεσημεράκι γύρω στη 1, όταν επιβιβάστηκα στο λεωφορείο της γραμμής Α7, του οποίου ο οδηγός αποφάσισε αυθαίρετα να εφαρμόσει το μέτρο, αν και όπως θα δείτε στη λίστα της ανακοίνωσης του ΟΑΣΑ, στη γραμμή Α7 δεν θα εφαρμοστεί (ακόμα) το μέτρο. 
ο οδηγός εξέταζε με προσοχή τα εισιτήρια και τις κάρτες των επιβατών και κατέβαζε με το έτσι θέλω όποιον δεν είχε εισιτήριο ή κάρτα.
αποτέλεσμα: οι αποβιβαζόμενοι να πρέπει περιμένουν μέχρι να μπουν όλοι οι επιβιβαζόμενοι, να ελεγχθούν τα εισιτήριά τους και να κλείσει η μπροστινή πόρτα. μόνο τότε ο οδηγός ελευθέρωνε τους άλλους επιβάτες ανοίγοντας τη μεσαία και την πίσω θύρα του λεωφορείου. στριμωξίδι ασφυκτικό. 
  • όταν ρώτησα τον οδηγό, με ποιο σκεπτικό θέτει σε εφαρμογή αυθαίρετα ένα μέτρο, σε μια γραμμή που δεν ισχύει ούτε πιλοτικά, απάντησε ότι είναι νόμος (!) και οφείλω να τον υπακούσω. 
  • όταν του εξήγησα ότι έχω δει τη λίστα με τις 50 γραμμές που θα ισχύσει το μέτρο και η Α7 ΔΕΝ είναι μέσα σε αυτές, επέμενε ότι κάνω λάθος. ακολούθησε ομοβροντία από 3-4 γερόντια με το κλασσικό ακροδεξιό/συστημικό τροπάρι. 
  • όταν τον ρώτησα που είναι η σήμανση που λέει ότι το λεωφορείο είναι μέσα στις 50 πιλοτικές γραμμές (η ανακοίνωση του ΟΑΣΑ αναφέρει ρητά ότι όσα λεωφορεία κυκλοφορούν με το πιλοτικό πρόγραμμα, θα φέρουν ειδική σήμανση) απλώς με αγνόησε, όπως και αγνόησε το αίτημά μου να μου δώσει τα στοιχεί του.
αποβιβάστηκα για μια υποχρέωση που είχα και επιβιβάστηκα στο αμέσως επόμενο όχημα της Α7, του οποίου ο οδηγός δεν ακολουθούσε την τακτική του συναδέλφου του. τον ρώτησα και μου επιβεβαίωσε ότι δεν ισχύει το καινούριο μέτρο για την συγκεκριμένη γραμμή. επιπλέον μου είπε ότι οι εργαζόμενοι σκοπεύουν να αρνηθούν να το θέσουν σε λειτουργία. όταν τον ρώτησα όμως με ποια λογική ο συνάδελφός του κατεβάζει ή ταλαιπωρεί τόσο κόσμο, σε μια τόσο πολυσύχναστη γραμμή, επέμεινε ότι ο συνάδελφός του έκανε μεν κακή χρήση ενός μέτρου, του οποίου δεν είχε δικαίωμα να εφαρμόσει, ωστόσο οι οδηγοί έχουν το δικαίωμα να κατεβάζουν τους επιβάτες που δεν έχουν εισιτήριο.μερικές σκέψεις:το γεγονός ότι είμαστε η χώρα του λωλοστεφανή που κάνει ό,τι του φανεί, είναι γνωστό, δεν νομίζω να αντιλέγει κανείς.
  • ό,τι τους φανεί εκείνων των γελοίων τύπων, ο οποίοι χωρίς να έχουν πατήσει ούτε μια μέρα της ζωής τους στα άθλια πλέον μέσα μεταφοράς, αποφασίζουν μονοκονδυλιά για ένα μέτρο μη εφαρμόσιμο. επαναλαμβάνω: πρώτα ανοίγει η πόρτα του οδηγού, χώνονται όλοι μέσα και στριμώχνονται να επιδείξουν κάρτες/εισιτήρια και μετά ανοίγει η πόρτα για να αποβιβαστούν, όσοι ήδη βρίσκονται μέσα στο λεωφορείο. επιπλέον, άνετα μπορείς να επιδείξεις εισιτήριο που δεν θα ακυρώσεις ή κάρτα που δεν είναι έγκυρη, καθώς ο οδηγός βιάζεται να κλείσει τις πόρτες και να προωθηθεί ο κόσμος προς τα πίσω.
  • ό,τι του φανεί και επίσης του κάθε εργαζόμενου, που αποφασίζει με το έτσι θέλω να είναι "βασιλικότερος του βασιλέως" και για ένα μέτρο που το συνδικαλιστικό του όργανο σκοπεύει να πολεμήσει. 
  • ό,τι του φανεί του κάθε πολίτη, που αντί να αντιδρά σε ό,τι τρέλα του σερβίρουν με το πρόσχημα της "νομιμότητας" στριμώχνεται με το κοπάδι τα άλλα πρόβατα, σε όποιο μαντρί τον χώσουν. ούτε ένας άλλος επιβάτης δεν αντέδρασε, ούτε ένας δεν στάθηκε σύμμαχος και αλληλέγγυος σε όσα έλεγα. ίσα -ίσα που ένας ηλικιωμένος με έβριζε με τα γνωστά: άπλυτη κουμουνίστρια κτλ. τον πληροφόρησα ότι έκανα ένα μυρωδάτο ντους πριν λίγη ώρα, κάτι για το οποίο δεν ήμουν σίγουρη ότι έκανε ο ίδιος μέσα στις τελευταίες ημέρες. 
ο ίδιος ηλικιωμένος αποβιβάστηκε λίγα λεπτά μετά, στη στάση μετρό Αμπελοκήπων και στάθηκε μπροστά από την μεσαία πόρτα του λεωφορείου, ουρλιάζοντας στους ανθρώπους που ήθελαν να επιβιβαστούν: "από την μπροστινή πόρτα μωρέ! και με τα εισιτήρια στα χέρια"μου θύμισε σκηνή από τη λίστα του Σίντλερ ή κάτι τέτοιο: ο αξιωματικός των SS στέκεται μπροστά από μια ουρά εβραίων και ξεφωνίζει στα μούτρα τους: με τα διαβατήρια στο στόμα! με τα διαβατήρια στα δόντια!

10/6/13

τα στερνά έσονται πρώτα

24/8/12. 
η τελευταία-τελευταία ανάρτηση, πριν σταματήσω να γράφω. με ένα λαπ τοπ που του λείπει το "γ", σβήνει 3 φορές την ώρα και δεν έχει οθόνη, ίσως είναι καιρός. 
γιατί δεν γράφεις, μου γκρινιάζουν οι πάντες και εγώ κουνάω το κεφάλι. όταν θα έχω κάτι να πω είναι η απάντηση, θα γράψω. 
έχω πολλά δηλαδή, αλλά να, αρκετά από αυτά δεν λέγονται. και αυτά που λέγονται, δεν γράφονται. και αυτά που γράφονται, δεν διαβάζονται.
κάτι ήθελα να πω ξεκινώντας αυτό το ποστ, αλλά τώρα δεν το θυμάμαι.
θα το ξαναπάρω από την αρχή: 24/8/12 ήταν η τελευταία-τελευταία ανάρτηση. 
απόψε ξημερώνει 10/6/13. κάτι λιγότερο από ένας χρόνος. 
θα δείξει.
κι είπα τώρα ό,τι θέλει ας γίνει

24/8/12

The People Speak


ο Howard Zinn (24/08/1922 – 27/01/2010) ήταν ένας αμερικάνος ακαδημαϊκός ιστορικός, συγγραφέας και ακτιβιστής. 
γνωστός στην ελλάδα περισσότερο από το θεατρικό του έργο "ο Μαρξ στο Σόχο", δίδαξε, έγραψε και διαδήλωσε για τα πολιτικά δικαιώματα, την ισότητα και την ειρήνη, μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του. 
το 2010 έγραψε και σκηνοθέτησε το σπονδυλωτό έργο "The People Speak", μια συρραφή από κείμενα, γράμματα και λόγους ανώνυμων και επώνυμων προσώπων της αμερικάνικης ιστορίας, τα οποία πέρασαν σε δεύτερη μοίρα από την θεσμική και δημοφιλή κουλτούρα, έβαλαν το πετραδάκι τους ωστόσο στην κοινωνική αλλαγή, για την οποία ο Zinn τόσο διψούσε.
το θεατρικό αυτό έργο στη συνέχεια μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο με παραγωγό τον Matt Damon και σκηνοθέτη τον Josh Brolin.



ο Haward Zinn για την κοινωνική αλλαγή:

αντιγράφω από εδώ

ΑΡΧΙΣΤΕ ΜΕ ΜΙΚΡΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ

ΦΥΣΕΙ αισιόδοξος ο αμερικανός διανοούμενος αναφέρεται στο τέλος της αυτοβιογραφίας του σε έναν κόσμο που αλλάζει, εφόσον αλλάζουν οι συνειδήσεις των ανθρώπων.
«Το φυλετικό μίσος και οι διακρίσεις βάσει του φύλου παραμένουν, ο πόλεμος και η βία εξακολουθούν να δηλητηριάζουν τον πολιτισμό μας, έχουμε μια μεγάλη κατώτερη κοινωνικά τάξη από φτωχούς κι απελπισμένους ανθρώπους, κι υπάρχει ένας βαθύς πυρήνας του πληθυσμού που είναι ικανοποιημένος με το πώς έχουν τα πράγματα και φοβάται την αλλαγή.
Αν όμως βλέπουμε μόνο αυτό, έχουμε χάσει την ιστορική προοπτική και τότε είναι σαν να γεννηθήκαμε χθες και να ξέρουμε μόνο τις καταθλιπτικές ειδήσεις στις σημερινές εφημερίδες, στα τηλεοπτικά ρεπορτάζ των βραδινών δελτίων.
Ας σκεφτούμε την εκπληκτική μεταμόρφωση, μέσα σε ελάχιστες δεκαετίες, στην ιδέα που έχει ο κόσμος για το ρατσισμό, στη θαρραλέα παρουσία των γυναικών που διεκδικούν τα δικαιώματά τους, στην αναπτυσσόμενη δημόσια αναγνώριση του γεγονότος ότι οι ομοφυλόφιλοι δεν αποτελούν αξιοπερίεργα αλλά ανθρώπους που συναντάμε γύρω μας, στον μακροπρόθεσμα αναπτυσσόμενο σκεπτικισμό σχετικά με τη στρατιωτική παρέμβαση, παρά το σύντομο κύμα φιλοπόλεμης μανίας κατά τον πόλεμο του Κόλπου.
Αυτή τη μακροπρόθεσμη αλλαγή πιστεύω πως πρέπει να λάβουμε υπόψη αν δεν είμαστε διατεθειμένοι να χάσουμε κάθε ελπίδα (...)
Υπάρχει μια τάση να θεωρούμε πως αυτό που βλέπουμε στην παρούσα στιγμή είναι κι αυτό που θα συνεχίσουμε να βλέπουμε. Ξεχνάμε πόσο συχνά σ' αυτόν τον αιώνα αιφνιδιαστήκαμε από τις αναπάντεχες καταρρεύσεις θεσμών, από εκπληκτικές αλλαγές στη σκέψη των ανθρώπων, από απρόσμενες εξεγέρσεις ενάντια σε τυραννίες, από την ταχεία καθίζηση συστημάτων εξουσίας που έμοιαζαν ανίκητα.
Τα δεινά που συμβαίνουν είναι επαναλήψεις δεινών που συνέβαιναν πάντα -πόλεμος, ρατσισμός, κακομεταχείριση γυναικών, θρησκευτικός και εθνικιστικός φανατισμός, πείνα. Τα καλά που συμβαίνουν είναι απρόσμενα.
Απρόσμενα κι όμως ερμηνεύσιμα βάσει κάποιων αληθειών που αντιλαμβανόμαστε πότε πότε, αλλά που τείνουμε να ξεχνάμε: Η πολιτική δύναμη, οσοδήποτε τρομερή, είναι πιο εύθραυστη απ' όσο νομίζουμε (παρατηρήστε τη νευρικότητα εκείνων που την κατέχουν).
Τους απλούς ανθρώπους μπορεί κανείς να τους εκφοβίσει για ένα διάστημα, μπορεί επίσης να τους περιπαίξει για ένα διάστημα, όμως έχουν έναν βαθιά εμπεδωμένο κοινό νου και αργά ή γρήγορα θα βρουν τρόπο να αμφισβητήσουν την εξουσία που τους καταπιέζει. Οι άνθρωποι δεν είναι εκ φύσεως βίαιοι, σκληροί ή άπληστοι, μολονότι μπορούν να γίνουν τέτοιοι. Οι άνθρωποι, παντού, θέλουν τα ίδια πράγματα: συγκινούνται από τη θέα εγκαταλελειμμένων παιδιών, άστεγων οικογενειών, θυμάτων πολέμου. Θέλουν ειρήνη, φιλία και στοργή, πέραν των φυλετικών κι εθνικών διαχωρισμών.
Η επαναστατική αλλαγή δεν έρχεται σε μία κατακλυσμική στιγμή (τέτοιες στιγμές πρέπει να τις φοβόμαστε!) αλλά σε μία ατέρμονη σειρά εκπλήξεων, διαγράφοντας μια τεθλασμένη γραμμή προς μια καλύτερη κοινωνία.
Δεν χρειάζεται να εμπλακούμε σε μεγαλεπήβολες, ηρωικές πράξεις για να συμμετάσχουμε στη διαδικασία της αλλαγής. Οι μικρές πράξεις, όταν πολλαπλασιάζονται επί εκατομμύρια ανθρώπων, μπορούν ν' αλλάξουν τον κόσμο.
Το να ελπίζει κανείς σε κακές εποχές δεν είναι ανόητα ρομαντικό. Βασίζεται στο γεγονός ότι η ανθρώπινη Ιστορία δεν είναι μόνο μια ιστορία σκληρότητας, αλλά και συμπόνιας, θυσίας, θάρρους, ευγένειας. Ο,τι επιλέξουμε να υπογραμμίσουμε σε τούτη την περίπλοκη ιστορία, αυτό θα καθορίσει τη ζωή μας. Αν δούμε μόνο το χειρότερο, θα καταστρέψει την ικανότητά μας να κάνουμε οτιδήποτε. Αν θυμηθούμε τους τόπους και χρόνους -κι είναι τόσο πολλοί- που οι άνθρωποι φέρθηκαν εκπληκτικά, αυτό θα μας δώσει την ενέργεια για να δράσουμε και τη δυνατότητα να στείλουμε τη σβούρα -τον κόσμο μας- σε μια διαφορετική κατεύθυνση. Κι αν δράσουμε, σε οσοδήποτε μικρή κλίμακα, δεν χρειάζεται να περιμένουμε για κάποιο μεγάλο, ουτοπικό μέλλον. Το μέλλον είναι μια άπειρη διαδοχή από παρόντα, και το να ζούμε σήμερα όπως πιστεύουμε ότι πρέπει να ζουν οι άνθρωποι, αψηφώντας όλα τα κακά γύρω μας, αποτελεί από μόνο του μια θαυμαστή νίκη».  

22/8/12

«Mayday»

Nick Veasey,White Plains Hospital Bus Wrap


Λεωφορείο Ε22 ώρα 9:00 το βράδυ, γυρίζοντας από τη Σαρωνίδα. 
Ο κόσμος αρκετός, ο περισσότερος κουρασμένος και κατσούφης. Μια παρέα έγχρωμων μπαίνει κι αρχίζουν να μιλάνε δυνατά μεταξύ τους, τόσο που καλύπτουν τις γυναικείες φωνές στα ρώσικα, που επικρατούσαν μέχρι εκείνη την ώρα. 
Κάποια στιγμή ένας μεσήλικας επιβάτης ζητάει λίγη ησυχία σε γλώσσα δικής του επινόησης, που μάλλον δεν γίνεται και απόλυτα κατανοητή. Η παρέα συνεχίζει ανενόχλητη, το ίδιο και οι γυναίκες που φωνάζουν κι αυτές περισσότερο τώρα κι ο επιβάτης φανερά εκνευρισμένος εκφράζει την αγανάκτησή του σε μερικά ντεσιμπέλ παραπάνω. Τα αίματα δεν αργούν να ανάψουν, ο επιβάτης σηκώνει τη γροθιά του στοχεύοντας το χαρούμενο πρόσωπο του νεαρού μαύρου, οι γυναίκες μένουν άφωνες και όλοι οι υπόλοιποι παρακολουθούμε το θέατρο του παραλόγου. 
 Κάποιοι συστήνουν ψυχραιμία, άλλοι διαμαρτύρονται, άλλοι φωνάζουν στον οδηγό να σταματήσει κι άλλοι φωνάζουν στον επιβάτη να ηρεμήσει. Οι απειλές αρχίζουν να εκτοξεύονται ένθεν κακείθεν, κάποιος από την παρέα κάνει τον ειρηνοποιό κι ο αγανακτισμένος επιβάτης τηλεφωνεί στο κινητό και με ένα συνθηματικό «Mayday» κλείνει με κάποιους ραντεβού σε 10΄ στο τέρμα της διαδρομής. 
Το καλό είναι ότι η παρέα κατέβηκε πολύ πριν, το κακό είναι ότι κάτι τέτοιοι τύποι κυκλοφορούν ελεύθεροι και το χειρότερο είναι ότι και να θες να κάνεις κάτι δεν ξέρεις τι και σε ποιον μπορείς να απευθυνθείς: στην αστυνομία, να μιλήσεις νηφάλια στον ίδιο, να προειδοποιήσεις τα παιδιά; 
Αλήθεια, δεν μπορεί να καταλάβει κάποιος ότι οι εχθροί μας δεν είναι οι μετανάστες, ότι έτσι γινόμαστε απλά πιόνια σε ένα ακόμα παιχνίδι άμυνας και διατήρησης του συστήματος που μας έφερε μπροστά σε αυτά τα αδιέξοδα, ότι άλλοι κι εμείς οι ίδιοι μαζί φταίμε για αυτή την κατάντια;
Κι άραγε όταν ξεμπερδέψουμε και με αυτούς τους βαρβάρους, ποιους θα ορίσουμε να είναι οι επόμενοι; Γιατί πραγματικά τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους; 


σημείωση: το αναδημοσιεύω έχοντας ένσταση για το "έγχρωμος" και "μαύρος". αντιπροτείνω το αφρικανός.


20/8/12

Κυριακή απόγευμα στην Πάτρα ή πως η ελληνική κοινωνία αντιστέκεται στον ρατσισμό…


μαρτυρία της καλής φίλης και συνεργάτη Δώρας Τελώνη από την Πάτρα


Τάσος Λειβαδίτης


Γύρω στις 7 το απόγευμα, πολύ ζέστη, σταματάω στο mini market της γειτονιάς μου στο Ζαβλάνι και κουβεντιάζω λίγο με την ιδιοκτήτρια όταν ξαφνικά ακούγονται φωνές. «Θα μαχαίρωσαν μετανάστη…», ακούω την ιδιοκτήτρια να λέει ταραγμένη…

Ευτυχώς δεν ήταν έτσι… όμως… Ένας μετανάστης από το Μπαγκλαντές είναι σωριασμένος σε μια καρέκλα και κρατάει τα μάτια του, πονάει, γύρω του οι ομοεθνείς του φοβισμένοι και ανήσυχοι… Λίγη ώρα πριν 2 άντρες με αυτοκίνητο είχαν σταματήσει στα φανάρια κάπου στην περιοχή Κουρτέση, αν κατάλαβα καλά, και του έριξαν κάποιο καυστικό σπρέι στα μάτια. Τον μετέφεραν έξω από το mini market οι φίλοι του, μένουν στην περιοχή και ήρθαν να ζητήσουν βοήθεια… Το παιδί πονάει πολύ η γειτονιά κινητοποιείται αμέσως, βλέπω να μαζεύονται γυναίκες, άντρες, τους ακούω να λένε:
«Να φωνάξουμε ασθενοφόρο, ποιοι ήταν;»
« Από αυτούς θα είναι, τους φασίστες» μου λέει ένας άντρας σιγανά όταν με ακούει να λέω γεμίσαμε φασίστες και στην Πάτρα, «Τι να πω κοπέλα μου φοβόμαστε μην είναι και ο διπλανός μας από δαύτους πια». 
Μια κυρία από απέναντι έχει πλησιάσει και ρωτάει: «Τι κάνανε στα παιδιά; Δεν ντρέπονται τα καθάρματα, χτυπάνε τα φτωχά παιδιά δεν τους φτάνει η πείνα τους έχουν και αυτούς τώρα που τους χτυπάνε». Σκέφτομαι πως αυτή η γειτονιά ξέρει από φτώχεια και να που δεν στρέφει τον θυμό της στον «ξένο». Αντίθετα από τις συντονισμένες προσπάθειες από τα ΜΜΕ ώστε να στρέψουμε τον συλλογικό θυμό για την φτώχεια μας προς τους μετανάστες ως εξιλαστήρια θύματα, εδώ φαίνεται πως υπάρχουν ακόμη αντανακλαστικά αλληλεγγύης αντί για μίσους.
Παίρνω τηλέφωνο ασθενοφόρο, περνούν είκοσι λεπτά το παιδί χειροτερεύει κάνει εμετό και είναι μισολιπόθυμος …Το ασθενοφόρο αργεί, ξαναπαίρνω «Δεν έχουμε κανένα αυτή την στιγμή διαθέσιμο λυπάμαι» μου λέει η τηλεφωνήτρια. Το καταλαβαίνω, ξέρουμε όλοι πως έχουν διαλύσει τα νοσοκομεία πια….
Τον μεταφέρω με το αυτοκίνητό μου στο 409 νοσοκομείο που εφημερεύει. Εκεί δοκιμάζω 2 ακόμη εκπλήξεις, επεισοδιακό απόγευμα:
Η 1η δυσάρεστη: Yπάρχει και δεύτερο περιστατικό, ένας 17χρονος Τυνήσιος, πάνω κάτω η ίδια ιστορία… Κάποιοι υποκρίθηκαν τους αστυνομικούς του ζήτησαν να πλησιάσει και τον ψέκασαν με σπρέι στα μάτια. Συστηματικές επιθέσεις λοιπόν…
H 2η ελπιδοφόρα: Mου θυμίζει (πάλι) πως η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά δεν βγαίνει ποτέ στα κανάλια, δεν κάνει προπαγάνδα, είναι συνήθως διακριτική αλλά είναι εκεί, αθέατη ίσως, αλλά σταθερή και δυνατή. Οι γιατροί, το νοσηλευτικό προσωπικό, οι τραυματιοφορείς όλοι, ευγενικοί και άμεσοι.
Ακούω τους γιατρούς να λένε: «Και δεύτερο περιστατικό; Τι γίνεται έχουν βγει και χτυπάνε κόσμο;» 
Με πλησιάζει μια νοσοκόμα: «Ξεχάσαμε πως είχαμε παππούδες μετανάστες. Ντροπή μας…» 
Άλλος εργαζόμενος: «Μας κάνανε ρατσιστές τους Έλληνες δεν ήμασταν. Μας κάνανε γιατί τους συμφέρει να βλέπουμε το κακό στον ξένο και όχι στα χάλια μας που τους ψηφίζουμε τόσα χρόνια. Πως μας κατάντησαν… δεν μπορώ να βγάλω τον μήνα και μου ζητάνε να πληρώσω και εφορία…». Σε δυο φράσεις τα είπε όλα… Θα μου έπαιρνε τουλάχιστον 15 λεπτά να το περιγράψω… 
Τελικά με την φροντίδα των γιατρών ο μετανάστης είναι καλύτερα, χρειάζεται όμως κάποια φάρμακα που οι γιατροί αδυνατούν να προμηθεύσουν: «Λυπούμαστε δεν έχουμε να σας δώσουμε…». Τους καταλαβαίνω απόλυτα. Να θες να εκτελέσεις το λειτούργημα σου ως γιατρός, γιατί ο φτωχός είτε Έλληνας είτε ξένος θα πρέπει να έχει πρόσβαση στην υγεία, και να μην έχεις τα μέσα.
Ο φαρμακοποιός που πάω να αγοράσω τα φάρμακα (δεν ξέρω αν θα θέλει να δημοσιοποιηθεί το όνομα του) και του διηγούμαι το περιστατικό δεν μου παίρνει χρήματα. «Ο καθένας μας ότι μπορεί να βοηθήσει. Ξέρω βγήκαν πάλι τα «καλόπαιδα» και κυνηγούν μετανάστες. Ότι μπορεί ο καθένας μας ας το κάνει». Σκοτεινές εποχές μου φέρνουν στην μνήμη τα λόγια του…
Γυρίζω πίσω «Ντροπή τους» λέει η ιδιοκτήτρια του mini market. «Και αυτοί φτωχοί είναι»
Η φτώχεια που θεριεύει γύρω μας δεν έχει χρώμα. Οι επιθέσεις όμως σε φτωχούς που έχουν άλλο χρώμα από το δικό μας θεριεύουν και αυτές. Υπάρχουν πολιτικά αίτια για τα φαινόμενα αυτά και εξηγήσεις σε κοινωνιολογικό επίπεδο που ξεφεύγουν από τον σκοπό αυτού του κειμένου που δεν είναι άλλος παρά να καταγράψει και την άλλη πλευρά της ελληνικής κοινωνίας. Σήμερα λοιπόν ήταν κάπως αλλιώς…. βίωσα ένα αυθόρμητο δίκτυο ανθρωπιάς και αλληλεγγύης ξεκινώντας από την γειτονιά μου, μια λαϊκή γειτονιά, στο νοσοκομείο και μετά στο κέντρο της Πάτρας. Υπάρχει και αυτή η Ελλάδα που έχει μνήμη μετανάστευσης και μνήμες αλληλεγγύης στην φτώχεια. Την βλέπω αυτή την άλλη Ελλάδα, να φοβάται να μιλήσει ανοιχτά και να καταγγείλει όμως καταλαβαίνει, βλέπει και μιλά με πράξεις αλληλεγγύης αφήνοντας στους ανεγκέφαλους τους τραμπουκισμούς κατά των πιο αδύναμων κομματιών μιας κοινωνίας που υποφέρει…
Γλυκόπικρο το απόγευμα αυτό…
Για την ιστορία ο μετανάστης μένει 10 χρόνια στην Ελλάδα και στέλνει χρήματα στην οικογένειά του στην χώρα του για να επιβιώσει (όπως έκαναν και οι δικοί μας συγγενείς κάποτε…). Ενδιάμεσα από τα μεροκάματα που κάνει σε χωράφια της περιοχής δουλεύει και στα φανάρια. Φοβάται να καταγγείλει το περιστατικό…



19 Αυγούστου, 2012
Τελώνη Δώρα-Δήμητρα 
Επιστημονική συνεργάτης ΤΕΙ Πάτρας

16/8/12

"αυτή που πρόκειται να έρθει"


η λέξη ελευθερία προέρχεται ετυμολογικά από το πρόθεμα ε- και την ινδοευρωπαϊκή ρίζα "λευθ", που σημαίνει αναπτύσσομαι και αυξάνω. 
ελευθερία πάει να πει, ανεβαίνω και βελτιώνομαι. σημαίνει επίσης και "αυτή που πρόκειται να έρθει".
για "αυτήν που πρόκειται να έρθει" λοιπόν χιλιάδες άνθρωποι μετακινούνται καθημερινά προς ένα τόπο που λέγεται ευρώπη. 
στις πατρίδες τους η φήμη λέει ότι τα πεζοδρόμια είναι χτισμένα από ψωμί και στα ποτάμια ρέει γάλα με μέλι - μη γελάτε, αυτό το άκουσα από 14χρονο αφγανόπουλο.
και οι ελεύθεροι, "αυτοί που ήρθαν" δηλαδή, βρίσκουν τείχη υψωμένα, φυλακές, σκούπες και φαράσια. να καθαρίσει ο τόπος. που πριν ήταν καθαρός και μετά βρώμισε.
υπάρχει και μια λέξη ακόμα σημαντική: η λέξη αλήθεια. 
προέρχεται από το στερητικό α- και τη λέξη λήθη (λησμονιά). ή κατά άλλους από το α- και το ρήμα λήθω = λανθάνω (= μου διαφεύγει). 
αλήθεια λοιπόν "αυτή που δεν ξεχνάει" ή "αυτή που δεν κάνει λάθος". 
"αυτοί που ήρθαν" στα μέρη μας, κρυμμένοι οι περισσότεροι τις τελευταίες μέρες, ψάχνουν να βρουν "αυτή που δεν κάνει λάθος". δεν μπορούν να καταλάβουν ποιος έκρυψε τα ψωμιά από τα πεζοδρόμια και στη θέση τους έβαλε μαχαίρια. 
εμείς οι υπόλοιποι σαστισμένοι αναρωτιόμαστε που είναι "αυτή που δεν κάνει λάθος". 
ή που κάναμε λάθος εμείς. 
"αυτή που είναι να'ρθει" πάντως και "αυτή που δεν ξεχνάει" λείπουν από καιρό.

27/12/11

berni's doll

το έστειλε μια φίλη. 
φάρμακο λέει για την κατάθλιψη. 
δεν είμαι και τόσο σίγουρη για αυτό. 
είμαι σίγουρη ότι πρέπει να το δεις, ωστόσο!