εσύ, μαχαίρι, πληγή

φίλος αγαπημένος ήρθε πριν μερικές μέρες να δει το νέο σπιτάκι - μετακόμισα πρόσφατα συγκατοικώντας πάλι μετά από καμιά δεκαριά χρόνια για να μοιράζονται τα έξοδα μπλαμπλαμπλα.

κάτσαμε λοιπόν στην νέα μου κουζίνα, του νέου μου σπιτιού με δυο φλιτζάνια αχνιστό τσάι και όλα τα υπόλοιπα νέα μας. φυσικά και αναπόφευκτα η κουβέντα οδηγήθηκε στο θέμα απασχόληση/εργασία/ανεργία. 

απασχόληση και εργασία για εκείνον - είναι δημόσιος υπάλληλος με απόσπαση σε κομματική οργάνωση- και ανεργία για εμένα - που για την ακρίβεια είμαι σε επίσχεση εργασίας από πέρσι τον Οκτώβρη και απλήρωτη από τους εργοδότες μου από τον Ιούνη του 2009. 

όταν άρχισε την γκρίνια για τη μείωση του μισθού του (κοντά στο χιλιάρικο) έπιασα τον εαυτό μου να ανυπομονεί για το τέλος αυτής της συνάντησης. όταν άρχισε την γκρίνια για την απαγόρευση άσκησης δεύτερου επαγγέλματος στους δημοσίους υπαλλήλους άρχισα να φαντασιώνομαι μικρά, κινέζικα βασανιστήρια. όταν άρχισε να μιζεριάζει για το πόσο βαρετή είναι η δουλειά του έβαλα τις φωνές. ένιωθα πραγματικά ότι αυτός ο άνθρωπος έστριβε ένα μαχαίρι σε μια βαθιά, αιματηρή πληγή. και του το είπα, έτσι ακριβώς. 

εσύ, πληγή, μαχαίρι. 

δεν νομίζω ότι κατάλαβε πολλά-πολλά. 

ειδικά τη μέρα εκείνη γύρισα πάλι άπραγη από ένα βρώμικο γραφείο απασχόλησης του ΟΑΕΔ, χωρίς να έχω καταφέρει να εισπράξω το τελευταίο επίδομα επίσχεσης που δικαιούμαι, λόγω ατελείωτης ουράς και "πτώσης του συστήματος". εκείνη τη μέρα που με το τελευταίο δίευρω μου το έπαιξα κορώνα γράμματα για το αν θα πάρω το τρόλεϊ για την επιστροφή ή θα παρηγορηθώ με την τυρόπιτα που μου έσπαγε τη μύτη, μπορείς να μου δώσεις κάποιο δίκιο για αυτήν την έκρηξη θυμού.  (σημ: και φυσικά έκλεψα στο γράμματα, ποιος αντιστέκεται σε μια αχνιστή τυρόπιτα?)

δίκιο έχεις θα μου πεις και θα μου χαϊδέψεις παρηγορητικά την πλάτη. αλλά επειδή αυτός ο ρόλος στην καθημερινότητα είναι δικός μου είπα να ζητήσω παρηγοριά στην αγαπητή κοινότητα της τουιτερίας. εκεί όπου ελάχιστοι με γνωρίσουν προσωπικά και  η γκρίνια μπορεί να φτάσει σε απελευθερωτικά επίπεδα. 

άρχισα λοιπόν τα "και μου είπε και του είπα και μου είπε μπλαμπλαμπλα". και ήμουν μια υπέρλαμπρη  ηρωίδα, βασίλισσα ενός δράματος χωρίς τέλος. 

και μετά... 

ήρθε ο φίλος ο τουιτεράς, ο άνεργος, ο χωρίς επίδομα. 

ο φίλος που αναγκάστηκε να αφήσει τη ζωή του στην αθήνα και να μετακομίσει με τους γονείς στην ασφυκτική επαρχιακή πόλη. 

σε εμένα με το επίδομα των 445 ευρώ μηνιαίως και το καινούριο σπίτι με την καινούρια κουζίνα. 

να μου πει: εσύ, μαχαίρι, πληγή. 

εγώ, μαχαίρι, πληγή δηλαδή... 

με αφορμή αυτό το ποστ