διάβασα εδώ το άρθρο του ιού με τίτλο "Το φαιό λάιφ στάιλ - από τον Ψινάκη ως τη Χρυσή Αυγή" (κάτι μου θύμισε)
βρήκα εδώ φωτορεπορτάζ από την εκκένωση του καταυλισμού προσφύγων στο Καλαί
είδα το παρακάτω βίντεο από την εξέγερση των ανηλίκων εγκλείστων στο κολαστήριο της Παγανής
χόρεψα στο ρυθμό του Manu τη βραδιά του debate με το "politic kills"
είδα στις νύχτες πρεμιέρας την κινέζικη ταινία City Of Life And Death, ένα αριστουργηματικό σχόλιο στη βία του πολέμου. στη σκηνή της εθελούσιας προσφοράς των γυναικών της Nanking, ως μέσο "ανακούφισης" των ιαπωνικών στρατευμάτων, με αντάλλαγμα την επιβίωση του άμαχου πληθυσμού, πλάνταξε όλο το cool cinefile αθηναϊκό κοινό της προβολής των 17.30. κρύφτηκαν όλοι μέσα στο σκοτάδι να ρουφάνε τις μυτούλες τους...χαλάλι τέτοια ταινία!
βρείτε εδώ τον «Οδηγό Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας» από το Κέντρο Ημέρας «Βαβέλ» και το Κέντρο Ψυχικής Υγιεινής. Ο οδηγός απευθύνεται σε μετανάστες και συντάχτηκε σε επτά διαφορετικές γλώσσες από μέλη των ίδιων των μεταναστευτικών ομάδων.
δείτε εδώ πληροφορίες για το 2ο Πανελλήνιο Συνέδριο Ειδικής Αγωγής, από την Εταιρεία Ειδικής Παιδαγωγικής Ελλάδας.
κατεβάστε από εδώ δωρεάν το εκπαιδευτικό υλικό για τη μετανάστευση και το άσυλο "δεν είναι μόνο αριθμοί" του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης και της Ύπατης Αρμοστείας για τη Μετανάστευση και το Άσυλο στην Ε.Ε.
διαβάστε εδώ το ενδιαφέρον αφιέρωμα του διαδικτυακού περιοδικού ΝΟΗΜΑ (της ομάδας του ΝΟΣΤΟΥ) για τα διαπολιτισμικά σχολεία.
δείτε και ακούστε το νέο video clip των KILLERS, με τίτλο Goodnight, Travel Well, το οποίο στοχεύει στην ευαισθητοποίηση του κοινού για το trafficking και υλοποιήθηκε σε συνεργασία του συγκροτήματος με τη UNICEF και το MTV EXIT (End Exploitation and Trafficking).
δείτε εδώ τον τελικό μεταξύ των εθνικών ομάδων αστέγων Ουκρανίας-Πορτογαλίας, από το Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων που ολοκληρώθηκε την περασμένη Κυριακή στο Μιλάνο. Η ελληνική ομάδα στην 24η θέση.
ενημερωθείτε εδώ για το Παγκόσμιο Δίκτυο Εφημερίδων Δρόμου (INSP), ένα διεθνή μηχανισμό αντιμετώπισης της φτώχειας, όπως αυτοχαρακτηρίζονται.
διαβάστε εδώ την ανταπόκριση του Γιώργου Παππά στα Νέα για την απόφαση του ανωτάτου συνταγματικού δικαστηρίου της Γερμανίας να ακυρώσει επαναπροώθηση αιτούντα άσυλο στην Ελλάδα κρίνοντας ότι "η Ελλάδα δεν είναι «ασφαλής» χώρα για τους πρόσφυγες"
καλή επιτυχία στην υπέροχή εθνική μας ομάδα αστέγων! μετά τη χτεσινή πρόκρισή τους στους 24 του θεσμού τους ευχόμαστε τα καλύτερα... η δημιουργία της ομάδας και η παρουσία της στο παγκόσμιο κύπελο είναι μια πρωτοβουλία του περιοδικού Γαλέρα (στους πέρα κάμπους) δείτε σκηνές από τη υποδοχή και την παρέλαση των εθνικών ομάδων στο Μιλάνο στα παρακάτω θεότρελλα βίντεο, τα οποία φυσικά είναι ενδεικτικά του κλίματος ενθουσιασμού που επικρατεί σε όλη τη διάρκεια της διοργάνωσης.
όλο και πιο συχνά πιάνω τον εαυτό μου θυμωμένο με φίλους και οικείους. προοδευτικοί, δημοκρατικοί άνθρωποι που πορεύτηκαν έντιμα μια ζωή, βρίσκονται τώρα να εκφράζουν ιδέες που με κάνουν έξαλλη. ρατσιστικές, ξενοφοβικές, βίαιες σκέψεις. ντρέπομαι για τις μπούρδες που αραδιάζει ο πατέρας, όπως τις ξεπατικώνει από τα άτιμα τα δελτία. η φίλη και παλιά συμφοιτήτρια - είσαι και κοινωνικός επιστήμονας πανάθεμά σε! ο γείτονάς μου που δηλώνει κουμουνιστής - ρατσιστής. ο πατέρας της αγαπημένης μου φίλης, νομικός που υπεράσπιζε πάντα τα ανθρώπινα δικαιώματα (και δωρεάν μάλιστα) και τώρα γυρίζει την πλάτη στον καταυλισμό της Πάτρας και στο κολαστήριο της Παγανής. ο αγαπημένος μου θείος, γιος καπνεργάτη αγωνιστή, που κυριολεκτικά χοροπηδάει από την ιερή αγανάκτηση για ΕΚΕΙΝΟΥΣ. τους μιαρούς, τους βρομιάρηδες, τους σιχαμένους. τι θέλουν εδώ; να πάνε πίσω στις πατρίδες τους! επιχειρήματα κλισέ, τίγκα στον πανικό που τους σερβίρεται από τα ΜΜΕ. "ΚΥΜΑΤΑ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ..." και στο "κύματα" ο άνκορ μαν βάζει πολλά "υ", έτσι για να γίνει χορταστικό το κύμα, ισάξιο της φυσικής καταστροφής που επέρχεται μαζί με την πλαστική βάρκα από την Τουρκία. αυτή η πολιτική του διαίρει και βασίλευε, έκανε περισσότερο κακό από ότι μπορούμε να αντιληφθούμε. το μεταναστευτικό ζήτημα, όπως το αποκαλούν, η "λαθρομετανάστευση" κατά άλλους (όρο που σας ενημερώνω αποκηρύσσω μετά βδελυγμίας) χρησιμοποιήθηκε ως ατζέντα πολιτικής επιβολής και δόλωμα προσέλκυσης πελατών, τηλεθεατών, αναγνωστών και ψηφοφόρων. δηλαδή το ένα και το αυτό! να σημειώσω εδώ την καζούρα που τρώω από τους διάφορους συνεργάτες στα παγκόσμια φόρα, όταν καμιά φορά "χαμένο στη μετάφραση" περιλαμβάνω στα αγγλικά μου κείμενα αυτόν τον όρο: illegal immigrant. φυσικά και το βρίσκουν παρανοϊκό. και ποιος είναι νόμιμος μετανάστης; με ρωτάνε. όμως η ιστορία αυτή έχει ήδη ριζώσει βαθιά μέσα στις ετοιμοπόλεμες ελληνικές ψυχές μας. νομίζω όμως ότι περισσότερο δυσανασχετώ με τη δεύτερη και τρίτη γενιά ελλήνων προσφύγων. εκείνους που σαν και εμένα δε ζήσανε την προσφυγιά, αλλά την κουβαλάνε στο DNA τους. καθώς το αποτύπωμα της φρίκης αυτής τραβάει πολλές γενιές μετά, μου είναι αδύνατο να μη μπω στη θέση αυτών των ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα πάρα μόνο την ελπίδα τους, όχι για μια καλύτερη ζωή, παρά μόνο για την ίδια τους τη ζωή! πρόσφατα έγραφα ένα ενθουσιώδες κείμενο για ένα επικείμενο project, το οποίο αγαπάω πολύ επειδή είναι μια ιδιαίτερα καλή πρακτική. έγραφα λοιπόν ότι "τι νόημα έχει να κουνήσεις δασκαλίστικα το δάχτυλο σε όσους έχουν και αναπαράγουν στερεότυπα, φοβίες και ρατσισμό, αν δεν τους δώσεις τη δυνατότητα να γνωρίσουν εκείνο που φοβούνται;" εμείς όμως, σκέφτομαι, οι έλληνες τη ζήσαμε την προσφυγιά και την μετανάστευση, είναι αποτυπωμένες στη συλλογική μας συνείδηση. και μετά πάλι λέω, άσε. η life style ρατσιστική προπαγάνδα έκανε πολύ καλά τη δουλειά της. αυτό της το αναγνωρίζω! και life style πολιτική και life style κυβερνήσεις και life style φιλανθρωπία και life style παιδεία και life style φασίστες! αυτό ειδικά το τελευταίο δεν το ξεπερνάω με τίποτα...
Ένα θεατρικό σχήµα από άστεγους δίνει ζωή και ελπίδα στους αποκλεισµούς της βρετανικής γης.
Οι ίδιοι δηλώνουν ευθαρσώς ότι µε αυτό που κάνουν αλλάζουν τις ζωές των άστεγων και των εκτοπισµένων µέσω του θεάτρου και των παραστατικών τεχνών. Και η ιστορία τους δικαιώνει. Ο λόγος για τους Cardboard Citizens, τους πολίτες από χαρτόκουτα σε ελεύθερη απόδοση, µια οµάδα ανθρώπων που µε έδρα το Λονδίνο κάνει θέατρο.
Οι Cardboard Citizens ξεκίνησαν δειλά δειλά το 1991 δουλεύοντας µικρά θεατρικά έργα σε καταφύγια για αστέγους, ξενώνες και κέντρα ηµέρας του Λονδίνου και της αγγλικής περιφέρειας µε ηθοποιούς σχεδόν αποκλειστικά αστέγους, κοινωνικά αποκλεισµένους, πρόσφυγες και εκτοπισµένους. Σηµαντική ήταν στη διαµόρφωση της δουλειάς τους η επίδραση του κορυφαίου εναλλακτικού θεατρανθρώπου Augusto Boal, θεµελιωτή του Θεάτρου του Καταπιεσµένου (Theatre of the Oppressed), ο οποίος συνεργάστηκε στενά µαζί τους τα χρόνια που βρέθηκε στην Ευρώπη. Το είδος του διαδραστικού, κοινωνικού θεάτρου που ο Boal εισηγήθηκε και οι Cardboard Citizens υιοθέτησαν λέγεται Forum Theatre και λειτουργεί σχεδόν αυτοσχεδιαστικά, µε την ανοιχτή συµµετοχή του κοινού στην τελική διαµόρφωση του έργου και στόχο την κοινωνική αλλαγή και τη δικαιότερη κοινωνία.
ο Augusto Boal εκπαιδεύει σε σεμινάριο των Cardboard Citizens
Από το 1998 οι Cardboard Citizens ως θεατρικό σχήµα συµµετέχουν στο ITC/Equity Contract, ένα είδος συλλογικής σύµβασης για µικρά θεατρικά σχήµατα µε την ανάλογη επιχορήγηση. Με αυτόν τον τρόπο η οµάδα, η οποία αρχικά περιόδευε τουλάχιστον δυο φορές τον χρόνο, κατάφερε να µετατρέψει µια part-time ασχολία για τους άστεγους συµµετέχοντες ερασιτέχνες ηθοποιούς σε σταθερή πηγή εισοδήµατος.
Οι Cardboard Citizens, όµως, είναι κάτι παραπάνω από µια δουλειά για µερικούς άστεγους. Για να χρησιµοποιήσω τα λόγια της διάσηµης ηθοποιού Κέιτ Ουίνσλετ, πρέσβειρας των Cardboard Citizens, «η δουλειά των Cardboard Citizens µε τους άστεγους και ο τρόπος µε τον οποίο οι ερµηνείες τους ανοίγουν τα µάτια και προβοκάρουν τον θεατή είναι ανεκτίµητη. Ο ρόλος που έχουν παίξει ως οργάνωση στις ζωές κάποιων από τα µέλη της οµάδας δεν έγκειται µόνο στο ότι τους βοήθησε να αλλάξουν τη ζωή τους, αλλά στο ότι αποκατέστησε την αίσθηση της αυτοπεποίθησης και της περηφάνιάς τους».
Από το 1998 µέχρι σήµερα η οµάδα διεύρυνε σηµαντικά τη δουλειά της, παρουσιάζοντας έργα Forum Theatre σε σχολεία δευτεροβάθµιας εκπαίδευσης, και στη συνέχεια άνοιξε τα φτερά της σε έργα του κλασικού ρεπερτορίου, δίνοντας έτσι την ευκαιρία σε ένα ευρύτερο κοινό να δει τους άστεγους σε δράση στη σκηνή. Πέρα από την καλλιτεχνική και εµπορική καταξίωση η επιλογή αυτή έφερε την οµάδα σε επαφή µε σηµαντικούς συνεργάτες, γεγονός που έδωσε ευκαιρίες κοινωνικοποίησης στα µέλη της. Η οµάδα θεωρεί κορυφαία συνεργασία της αυτή µε το Royal Shakespeare Company στο ανέβασµα τριών θεατρικών παραγωγών µέχρι σήµερα. Είχε επίσης µε αυτό τον τρόπο την ευκαιρία να ευαισθητοποιήσει το ευρύτερο κοινό σε ζητήµατα που αφορούν τους άστεγους και εκτοπισµένους ανθρώπους και τα πρακτικά προβλήµατα που αντιµετωπίζουν καθηµερινά. Παράλληλα µε το καλλιτεχνικό της έργο, η οµάδα παρέχει και άλλες υπηρεσίες στους άστεγους και εκτοπισµένους, υποστηρίζοντας το πρακτικό κοµµάτι της ζωής τους, τη στέγαση, την περίθαλψη, την εκπαίδευσή τους, τον επαγγελµατικό προσανατολισµό και την προσωπική τους ανάπτυξη.
Με τα εργαστήρια Forum Theatre που διοργανώνουν, ύστερα από πρόσκληση σε ξενώνες και καταφύγια αστέγων, δίνουν την ευκαιρία στους ανθρώπους αυτούς να αποκτήσουν φωνή, να µιλήσουν για τις δυσκολίες τους, χρησιµοποιώντας την ελεύθερη, καλλιτεχνική έκφραση, αλλά ταυτόχρονα να ανταλλάξουν προτεινόµενες λύσεις στην επίλυση σηµαντικών προβληµάτων τους. Αυτή είναι µια βασική πτυχή του Forum Theatre, το οποίο δίνει τη δυνατότητα σε κάποιον να περνάει διαδοχικά από τον ρόλο του actor (ηθοποιός) στον ρόλο του spect-actor (λογοπαίγνιο που σηµαίνει περίπου ηθοποιός-θεατής), ή στον ρόλο του συγγραφέα και του σκηνοθέτη, και να επιτρέπει στα υπόλοιπα µέλη της θεατρικής οµάδας να επιλύουν το πρόβληµά του, το οποίο «παίζεται» ως θεατρικό έργο. Έτσι δίνεται η δυνατότητα σε όποιον συµµετέχει να γίνει ξανά «σκηνοθέτης» της ζωής του και µέσα από τις εναλλακτικές εκδοχές-προτάσεις των άλλων µελών της οµάδας να βοηθηθεί να γράψει το «σενάριο» της ζωής του από την αρχή.
Ένας βασικός στόχος των Cardboard Citizens είναι να αξιοποιήσουν τον καταλύτη που είναι το θέατρο ώστε τα άτοµα που βρίσκονται στο περιθώριο και λίγο παραπέρα να αποκτήσουν φωνή, να ακουστούν και να πάψουν να είναι παθητικές παρουσίες µιας κοινωνίας. Επίσης, έχουν τη δυνατότητα να µοιραστούν την τεχνογνωσία τους µε όσους θέλουν να ακολουθήσουν το όραµά τους, εκπαιδεύοντας στελέχη και επαγγελµατίες από όλο τον κόσµο.
Στην ιστοσελίδα τους www.cardboardcitizens.org.uk εκτός από φωτογραφικό υλικό των θεατρικών παραγωγών τους µπορεί κάποιος να γνωρίσει τα µέλη των Cardboard Citizens µέσα από τις εµπειρίες τους όπως τις αφηγούνται οι ίδιοι. Ξεχωρίζω την ιστορία της Terry, όχι µόνο γιατί είναι ένα «success story», αλλά και γιατί η ίδια είναι από τους πιο συναρπαστικούς ανθρώπους. Η πρώτη της επαφή µε τους Cardboard Citizens είχε το χειρότερο δυνατό αποτέλεσµα: την πέταξαν έξω από το εργαστήριο! Σήµερα, µια δεκαετία αργότερα, είναι εξωτερικός καλλιτεχνικός συνεργάτης τους. Είναι διοργανώτρια των εργαστηρίων τους, σκηνοθετεί παραστάσεις τους και έχει αναδειχθεί σε κορυφαία εισηγήτρια του Forum Theatre στη Βρετανία. Έχοντας στις αποσκευές τους παραγωγές έργων όπως «Βόυτσεκ», «Η Όπερα της Πεντάρας», «Τίµων ο µισάνθρωπος», η βασική οµάδα βρίσκεται πια σε µόνιµη περιοδεία σε Βρετανία και Ευρώπη, πάντα κάτω από το άγρυπνο βλέµµα του Adrian Jackson, καλλιτεχνικού διευθυντή των Cardboard Citizens, ενώ τελευταία και ύστερα από µερικές συµµετοχές βετεράνων µελών της σε κινηµατογραφικές παραγωγές η οµάδα άρχισε να ενδιαφέρεται για τον κινηµατογράφο. Αυτό είναι το καινούργιο σχέδιό τους.
Οι Cardboard Citizens είναι σίγουρα η µόνη θεατρική οµάδα που δουλεύει για (και µε) τους άστεγους στη Βρετανία, πιθανώς και στον κόσµο. Και ίσως να είναι από τις ελάχιστες θεατρικές οµάδες που µεταµορφώνει έτσι τις ζωές των µελών της, δυναµώνοντάς τους ώστε να επαναδιατυπώσουν και να διεκδικήσουν την αυτοεκτίµηση και την αξιοπρέπειά τους.
το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Γαλέρα τεύχος 47-Σεπτέμβριος 2009
στις 18 Αυγούστου στη Λωρίδα της Γάζας απελευθερώθηκαν τα ξαδέλφια Riyad, Hassan και Nasser Ayyad οι οποίοι κρατούνταν από το 2007, χωρίς κανένα δικαίωμα επικοινωνίας με την οικογένεια ή πρόσβαση σε νομική βοήθεια.
στις 17 Αυγούστου 2009, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ έδωσε τελικά την ευκαιρία στον θανατοποινίτη Troy Davis να παρουσιάσει κρίσιμα, για τη υπόθεσή του, νέα στοιχεία, που ίσως αποδείξουν την αθωότητά του. Μέχρι τώρα του είχαν αρνηθεί επανειλημένως αυτή τη δυνατότητα και η υπόθεσή του συνεχώς αναβαλλόταν. ΟTroy Davis είχε κατηγορηθεί για τη δολοφονία του αστυνομικού Mark MacPhail στη Georgia, αλλά από την αρχή της σύλληψής του υποστήριζε την αθωότητά του.
στις 31 Ιουλίου 2009, το Τριμελές Συμβούλιο Εφετών αποφάσισε ομόφωνα κατά της έκδοσης του Αρλσάν Ταιφούν Οζκιόκ στην Τουρκία, παρά την αντίθετη πρόταση του εισαγγελέα. Ο τούρκος αιτών άσυλο κρατείται από τις 26 Μαρτίου στην Ελάδα, ενώ εκκρεμεί η αίτησή του για χορήγηση ασύλου. Ο Αρσλάν Ταιφούν Οζκιόκ παραδόθηκε στην Ελλάδα από την Κύπρο, όπου είχε ζητήσει άσυλο, στις 26 Μαρτίου 2009. Οι κυπριακές αρχές παρέδωσαν στην ελληνική δικαιοσύνη τον 54χρονο Τούρκο, με την αιτιολογία ότι δεν είναι αρμόδιες να εξετάσουν το αίτημα του για παροχή ασύλου, διότι, σύμφωνα με τις διατάξεις του κανονισμού του Δουβλίνο ΙΙ, η αρμόδια για αυτό χώρα είναι η Ελλάδα. Από την πρώτη στιγμή που έφτασε στην Ελλάδα, ο Οζκιόκ υπέβαλε νέα αίτηση για χορήγηση ασύλου. Ο Ασλάν Ταιφούν Οζκιόκ ανέπτηξε έντονη πολιτική δράση τη δεκαετία του 70 στην Τουρκία και το 1981 συνελήφθη με την κατηγορία συμμετοχής του σε ένοπλη δράση. Ο ίδιος αρνήθηκε τις κατηγορίες, αλλά το δικαστήριο τον καταδίκασε τελικά σε θάνατο. Μέχρι το 1990, ο Οζκιόκ παρέμεινε στις φυλακές της Τουρκίας και στη συνέχεια απέδρασε. Το ελληνικό δικαστήριο με πρόεδρο τον Αθ. Σ. Γεωργακόπουλο και μέλη τους Γ. Χριστοδούλου και Γ. Καλόφωνο έκρινε ότι η κατάσταση του ποινικού συστήματος της Τουρκίας δεν εγγυάται μια δίκαιη δίκη και ότι σε περίπτωση έκδοσής του θα αντιμετώπιζε κίνδυνο βασανισμού και άδικης φυλάκισης. Διαβάστε εδώ την ανοιχτή επιστολή του από τις φυλακές Κορυδαλλού, όπου κρατείται.
ακόμα, στις 30 Ιουλίου 2009, η δικαστής Ellen Segal Huvelle διέταξε την απελευθέρωση του Αφγανού Mohammad Jawad, ο οποίος κρατούνταν στο Γκουαντάναμο από τις αρχές του 2003. Ο Mohammad Jawad, στα επτά περίπου χρόνια που κρατούνταν στο Γκουαντάναμο, είχε υποστεί ανακριτικές μεθόδους με χρήση βασανιστηρίωνμ καθώς και αυθαίρετη κράτηση. Επιπλέον, οι αρχές των Ηνωμένων Πολιτειών ποτέ δεν συνυπολόγισαν το νεαρό της ηλικίας του από την αρχή της κράτησής του. Ο Mohammad Jawad ήταν μόλις 12 χρονών όταν συνελήφθη και μεταφέρθηκε στο Γκουαντάναμο. Η ημερομηνία της απελευθέρωσης ορίστηκε για τις 21 Αυγούστου 2009, ωστόσο, μέχρι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν νέα του, δεδομένου ότι η κατηγορούσα αρχή επιφυλάχτηκε να τον μεταφέρει σε αμερικανικό έδαφος και να του απαγγείλει κατηγορίες εκ νέου. Σύμφωνα με άλλες πηγές ο 21 ετώ σήμερα Jawad έχει παραδοθεί ήδη από τις 21 Αυγούστου από τις αμερικανικές αρχές στην οικογένειά του στο Αφγανιστάν.
στις 26 Αυγούστου οι αρχές της Νιγηριας απελευθέρωσαν τρεις κρατούμενους καταδικασμένους σε θάνατο, ενώ μετέβαλαν την καταδίκη σε θάνατο σε άλλες ποινές για 37 ακόμα κρατούμενους. Το γεγονός αυτό χαιρετίστηκε ως σημαντικό βήμα από τους ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Νιγηρίας, ενώ θεωρείται προάγγελος της αναθεώρησης του νομικού συστήματος, όσον αφορά την θανατική ποινή. Στο πρόσφατο παρελθόν υπολογίζεται ότι περισσότεροι από 2.600 άνθρωποι εκτελέστηκαν από τις δικτατορικές κυβερνήσεις της Νιγηρίας μεταξύ των ετών 1970-1999, ενώ από το Μάιο του 1999 που η εξουσία πέρασε σε δημοκρατικά εκλεγένη κυβέρνηση, οι εκτελέσεις έχουν παύσει, όχι όμως και οι καταδίκες. Μέσα στο έτος 2008 τουλάχιστον 40 άτομα καταδικάστηκαν σε θάνατο, ενώ άλλοι 735, από τους οποίους 11 γυναίκες, είναι ήδη θανατοποινίτες. Σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, πρόσφατα 139 χώρες κατήργησαν τη θανατική ποινή νομοθετικά ή/και στην πράξη.
