18/12/11

Ο καιόμενος


Κοιτάχτε μπήκε στη φωτιά! είπε ένας από το πλήθος.
Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν
στ’ αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του
μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.

Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.
Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι.

Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;
Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;

Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.
Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις, μου είπαν.

Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.
Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.

Γινόταν ήλιος.

Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.

Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.

Τάκη Σινόπουλου


σαν σήμερα ένα χρόνο πριν 17 του δεκέμβρη 2010 ένας νέος σε μια πλατεία στην μέση του πουθενά στην τυνησία έβαλε φωτιά στο κορμί του. μαζί έβαλε φωτιά σε μια ολόκληρη χώρα και μετά σε δυο και μετά η φλόγα ταξίδεψε και σε άλλες χώρες. σύντομα πολλοί νέοι σε μικρές και μεγάλες πλατείες στη  μέση του πουθενά πυρπολήθηκαν από την ανάγκη για ανατροπή καθεστώτων που περιόριζαν θεμελιώδεις ελευθερίες. η αρχή κάπως έτσι έγινε και γρήγορα απλώθηκε σε ένα δύσκολο και πονεμένο κομμάτι γης. αυτό το ταξίδι του "καιόμενου" κράτησε πολύ ήδη, κρατάει μέχρι και σήμερα και κάθε μέρα αποφασισμένοι άνθρωποι αντιστέκονται και θυσιάζουν. το τι, το πως και το γιατί θα αργήσει να φανεί, αν ίσως ο αναλυτής του μέλλοντος καταφέρει να το ψηλαφίσει. μέχρι τότε τι άλλο κάνουμε από το να αφουγκραζόμαστε, να παρατηρούμε και να καταγράφουμε. και να σαστίζουμε με την εικόνα του καιόμενου και να "μοιράζουμε την εαυτή μας στα δυο" με δέος σαν τον ποιητή. 


Δεν υπάρχουν σχόλια: