η ζωή τραβάει την ανηφόρα, στη συρία, την ελλάδα και αλλού...

(σημείωση: τα βίντεο που παραθέτω είναι εξαιρετικά βίαια. μην τα δείτε, αν δεν αντέχετε)

οι εικόνες από τη Συρία είναι φρικτές. σάρκες, αίμα, βία από εκείνα που σε αφήνουν άφωνη και πληγωμένη από την αδυναμία να τα κατανοήσει η ύπαρξή σου. 
βίντεο που κάποιος με κίνδυνο της ζωής του έβγαλε έξω από τη χώρα, κορμιά φριχτά παραμορφωμένα από τα βασανιστήρια, παιδιά χτυπημένα με τεράστιες σφαίρες κατευθείαν στην καρδιά, τυφλή λυσσαλέα βία. και τραγούδια, κεριά, λουλούδια, ειρηνικές διαδηλώσεις. 
το μόνο όπλο αυτών των ανθρώπων είναι η κάμερα ενός κινητού τηλεφώνου και οι φωνές, τα χέρια, τα σώματά τους. και μόνη τους ελπίδα κάτι να γίνει, κάποιος να αντιδράσει όταν αυτές οι εικόνες κυκλοφορήσουν στον "πολιτισμένο κόσμο". 
το καθεστώς απειλεί με "νέα και πολλά Αφγανιστάν" και τα μαθήματα από Αίγυπτο και Λιβύη έχουν ληφθεί. όβερ. 

ωστόσο, κάθε βράδυ λέω, αυτό το βίντεο είναι το τελευταίο, δεν θα δω άλλο, δεν θα ασχοληθώ άλλο. 

και κάθε βράδυ λέω η Συρία είναι μόνη, κάνε κάτι. 

και μετά έρχεται μια Κυριακή που ένα σύριος φίλος παίρνει ένα μικρόφωνο στη μέση μιας πλατείας που έχεις καταθέσει μέρος από τις κυψελίδες των πνευμόνων σου εσύ και άλλοι πολλοί για ένα "μακροπρόθεσμο αδειανό, για μιαν Ελένη" και τραγουδάει στη γλώσσα σου αυτό το τραγούδι:

κάθε βράδυ θα λέω και θα ξαναλέω: η Συρία είναι μόνη, κάντε κάτι