μια καλημέρα...

αφηγούμουν με πόνο ψυχής και με το δάκρυ έτοιμο στο μάτι την ταπείνωση του να μην έχω να συμπληρώσω 5 cents για να βγάλω ένα εισητήριο, στους (επίσης απλήρωτους 13 μήνες) συναδέλφους. εξηγούσα και μυξόκλαιγα πως είχα κάτσει σαν αβοήθητο παιδάκι μπροστά στο μηχάνημα εκδοσης εισητηρίων, καλοντυμένη, μακιγιαρισμένη και άφραγκη, όταν σταμάτησε ένας κούκλος, πέρασε 10 cents στο μηχάνημα και μου έκλεισε το μάτι λέγοντας μου: δεν μας λείπουν τα 5 cents κοπελιά, άλλα μας λείπουν (τι ? δεν κατάλαβα).
και με ρουμπώνει με τη μία ένας από τους συναδέλφους: εμένα έτυχε να μου δώσει εισητήριο πρεζόνι που ζητιάνευε...

πάνε και τα δάκρυα, πάνε και όλα!

καλημέρα!