«Εχω φυλακή, αρχίζω να κρυώνω, εκεί που η μόνωση μπαίνει στην απομόνωσή μου. Λευκά κελιά, λευκά φώτα.
Απονιά.
Χρόνια κουβαλώ την ψυχοπάθειά μου... τη χαρίζω στους γιατρούς.
Εγώ κρατώ τ' αστέρια που τρεμοσβήνουν στις αισθήσεις μου...
Κορμί, ψυχή και μοναξιά.
Οποιος αντέξει...»
(ποίημα του πρόωρα χαμένου χρήστη υπηρεσιών υγείας Γ. Φαλελάκη)
στα χρόνια του Μνημονίου ωστόσο ο κυκεώνας της Ψυχικής Υγείας είναι δύσκολο να περιγραφεί
πάμε λοιπόν πάλι πίσω στη Λέρο της δεκαετίας του '80
και δείτε - αν αντέξετε και τα 6 μέρη της ταινίας.
το παρελθόν που γίνεται παρόν. και το παρόν που είναι το μέλλον μας...
όσο για το ρόλο που παίζουμε εμείς όλοι, καιρός είναι να αναλάβουμε την ευθύνη μας παίρνοντας θέση στην καθημερινότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου