ελευθερία δεν έχει...

στη φυλακή μπήκε κρατώντας μια κούκλα.

ήταν 14 χρονών.

ο μπαμπάς, οι θείοι και οι θείες στη φυλακή για ουσίες.

η μαμά εξαφανισμένη από καιρό.

η γιαγιά έχει μαζέψει ένα κάρο εγγόνια στην αυλή της

δεν είχε παπούτσια και της έδωσαν να φορέσει κάτι ψηλοτάκουνες γόβες.

και έτσι παιδική ηλικία δεν έχει…

και μετά χάθηκε στο σύστημα.

δεν ξέρει να διαβάζει και να γράφει.

η εκπαίδευση στη φυλακή είναι προνόμιο.

στο σχολείο της φυλακής δεν γίνονται δεκτές οι χρήστριες.

χρήση δεν κάνει βέβαια.

δεν έχει τα λεφτά.

της δίνουν όμως ηρεμιστικά.

και έτσι, σχολείο δεν έχει…

απόπειρες, απόπειρες, απόπειρες

επικοινωνεί τον πόνο της με απόπειρες αυτοκτονίας

το αριστερό της χέρι είναι τελείως παραμορφωμένο από τα κοψίματα

τις τομές στο υπόλοιπο σώμα δεν κατάφερα να τις μετρήσω

κακότεχνες ουλές από χειρουργικές επεμβάσεις

λες και έσφαζαν κοτόπουλο

στα διάφορα νοσοκομεία που την οδηγούσαν

και έτσι υγεία δεν έχει…

μου τηλεφωνεί συχνά θυμωμένη

άλλοτε με εμπιστεύεται, άλλοτε όχι

με μεγάλο αγώνα έφτασε στην υφ’όρων απόλυση

παρέμενε έγκλειστη μέχρι να ολοκληρωθούν οι γραφειοκρατικές διαδικασίες

και εμείς είχαμε ξαμοληθεί να οργανώσουμε το μετά…

αλλά ακόμα δεν πίστευε ότι θα βγει

και έτσι πίστη δεν έχει…

πριν μια βδομάδα άρχισε να αρνείται τη φαρμακευτική αγωγή

ήταν εμπύρετη

από μια επέμβαση αφαίρεσης

μιας από τις (πολλές) βελόνες που «έκρυψε» μέσα στο σώμα της

τότε ανασύρθηκε (από ποια συρτάρια;

μια παλιά ερήμην καταδίκη

για απόπειρα κλοπής το 2004

όταν ήταν 16 χρονών

δικάστηκε ως ενήλικη

καταδικάστηκε σε τέσσερις μήνες φυλάκιση

ενώ ήταν ήδη έγκλειστη

αλλά δεν την ενημέρωσε κανείς

δεν είχε άλλωστε δικηγόρο τότε

είπαμε, χαμένη στο σύστημα

η Χριστίνα βγήκε εκτός εαυτού

και έτσι εαυτό δεν έχει…

έκοψε πάλι τις φλέβες της

αντιστάθηκε στη βοήθεια

για τον αυτοτραυματισμό έχει πειθαρχική ποινή

αλλά ελευθερία δεν έχει…